Zimowe bieganie do mety

 

Sezon startów w pierwszych dwóch miesiącach roku nie był obfity w wydarzenia. Szukając alternatywy postanowiłam po raz pierwszy wziąć udział w zawodach w biegach… narciarskich. Wybór padł na kultową imprezę z wieloletnią tradycją – Bieg Piastów. 

Z uwagi na sytuację pandemiczną również tegoroczny Bieg Piastów odbył się w zmienionej formule. Bez startu wspólnego, przez trzy kolejne weekendy ale z pomiarem czasu i medalem. Dla mnie to akurat był plus. Jako świeżak miałam obawy przed startem w tłumie narciarzy. Tegoroczna edycja była szansą na spróbowanie swoich sił w komfortowych warunkach.

Zawody w biegach narciarskich swoją atmosferą bardzo przypominają tą znaną z zawodów biegowych. Dzień startowy rozpoczęłam od pobudki o nieludzkiej porze, 2 godziny drogi do Szklarskiej Poręby. Tam biuro zawodów w reżimie, odebranie pakietów, ostatnie pytania o trasę i prosto do Jakuszyc. Ostatni tydzień przez zawodami to był czas temperatur powyżej 10 stopni a we Wrocławiu nawet 21, dlatego zaplanowałam start jak najszybciej można. I tu brawa dla organizatorów, którzy w odpowiedzi na prośby zawodników ( w tym moją) zmienili godziny otwarcia biura na wcześniejsze. Dzięki temu wystartowałam przed 9.00  z nadzieją na szybki śnieg. 

Ostatnie przygotowania, założenie numeru startowego na siebie, nart na nogi  i w drogę. I zaczęła się magia. Wszystko co kocham w biegówkach – cisza, las, śnieg, słońce i świetnie przygotowana trasa.
To był mój pierwszy start w zawodach narciarskich i kompletnie nie umiałam oszacować swojego czasu. Plan był prosty - mocno do przodu i zobaczymy.  Profil trasy przewidywał szybki początek, trochę zjazdów a potem dopiero wspinaczkę. Jak zawsze świadomość, że to zawody zadziałała i na pierwszych kilometrach pognałam. Na zjazdach śmigałam w dół bez nadziei na hamowanie a z nadzieją że trasa się wypłaszczy i jakoś zwolnię. No taka strategia. Na szczęście obyło się bez ofiar. Pierwsze 10 km zrobiłam w godzinę. Nie wiem czy to szybko ale w głowie pojawiła się myśl, że może ostatnia nie będę  I jak tylko to pomyślałam to poczułam rosnący pęcherz na nodze. Stopa pracuje inaczej niż w bucie biegowy, mimo przewiązania, poprawienia skarpetki i prób odciążenia tego miejsca ból już pozostał ze mną do końca.

Do Orlego na trasie puściutko. Minęło mnie kilku szybszych narciarzy z pozdrowieniami i życzeniami powodzenia. Na punkcie odżywczym napiłam się herbatki, pożartowałam z wolontariuszkami że upał i ruszyłam dalej. Słońce świeciło, temperatura rosła, śnieg robił się coraz wolniejszy. Tu na trasie było już więcej turystów ale na szczęście moja trasa przy Dziale Izerskim odbijała w bok od tej najbardziej popularne ścieżki do schroniska. Zaczęły się zjazdy z zakrętami. Ja wciąż w trybie gnam do przodu i…. nagle spektakularna wywrotka. Kolana obite, stopy wykręcone, ręce zdarte. No ale na trasie puściutko. Nawet się nie ma komu pożalić.  Oszacowałam straty – na szczęście kości i wszystko całe. Zebrałam się i .. oczywiście ruszyłam dalej. Tu zaczęła się wspinaczka pod górę . Ale to akurat w biegówkach lubię. Równym krokiem, metr za metrem do przodu. Gdy dotarłam na Rozdroże pod Cichą Równia to skończyły się zawody a zaczęła walka o przetrwanie. Pęcherz pękł, na trasie całe bandy turystów, lub początkujących biegaczy. Słońce wysoko grzało mocno a śnieg… jak piasek. Narty nie chciały jechać. Te ostatnie kilometry zmęczyły mnie bardziej niż pierwsze 20km.

 

I nagle po 3 godzinach jak torpeda wpadłam na metę :-) Szczęśliwa, zadowolona i w miarę cała.
Serdecznie polecam start w Biegu Piastów. Super impreza, przygotowanie tras mistrzostwo świata patrząc na temperatury istnie letnie a nie zimowe.

Po pamiątkowych fotkach, pierwsze co to ściągnęłam buty i uwolniłam poharatane nogi. Trzeba się szybko wyleczyć bo już za chwilę kolejny półmaraton. Tradycyjny biegowy .
Stan na dziś 2/19 Jeszcze trochę pracy przede mną #21x21w2021.

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach
Dorota