Warto spełniać marzenia

Udało się !

Wyrwaliśmy się w ponurym listopadzie na urlop.

We dwoje:-)

Bo warto znaleźć tą chwile dla siebie nawzajem:-)

Miał być jeden post o naszej ostatniej podróży ale...

Petra mnie powaliła i zasługuje na oddzielną relację.

Zobaczenie tego cudu świata na własne oczy 

pojawiło się gdzieś w zakamarkach mego serca wiele lat temu.

Pierwszy był film dokumentalny BBC

no a potem Indiana Jones:-)

Zwiedziliśmy Petrę w cudownych okolicznościach

bo zaczęliśmy o świcie.

Było pusto, cicho, magicznie.

Cały obiekt to spory kawałek terenu.

Po wykupieniu biletów schodzi się szeroką drogą

 i pojawiają się pierwsze formy skalne.

Następnie wchodzi się do Siq-u.

To już właściwa ścieżka ku najbardziej znanemu zabytkowi Jordanii.

Największe wrażenie robi natura.

I potęga wody, która wyrzeźbiła w skale ten cudny kanion.

Można te kilka kilometrów pokonać bryczkami,

które pędzą z zawrotną prędkością

ale....

Nie ma wówczas kompletnie możliwości kontemplowania tego miejsca.

Nasłuchiwania kroków beduinów,

szumu piasku....

Po kilku kilometrach wędrówki ukazuje się tzw Skarbiec faraona

Zmienia kolor w zależności od pory dnia 

ale nieustannie zachwyca pięknem

i precyzją wykonania.

A pamiętajmy, że  jest to I-II w n.e.

No normalnie nie mogłam przestać cykać zdjęć:-)

Ale to nie wszystko.

Idąc dalej i mijając Skarbiec Faraona 

czeka na nas jeszcze wiele atrakcji w postaci grobowców. 

Skala tego jest olbrzymia.

Precyzja wykonania powala.

Nie mam pojęcia jak to wykonali ale kąty są zachowane co do milimetra.

Dzięki temu, że rozpoczęliśmy wcześnie rano

mieliśmy szansę kontemplować to piękno w samotności.

Wracając mijaliśmy tłumy.

Krupówki to mało ;-)))) 

Resztę dnia poświęciliśmy na zwiedzanie tzw. Małej Petry.

Bo pamiętajmy że rozpoznawalna Petra to dolina grobowców

a ludzie żyli obok. 

I tak częściowo żyją do dziś. 

W mniejszej skali ale też piękno zachwyca

Osobiście skaliste pustynie skradły moje serce. 

Najchętniej to machnęłabym jakieś zawody w takich warunkach :-)

No albo przynajmniej porządny treking.

Wbrew pozorom pustynia żyje :-) 

Na koniec zdjęcie z góry z Małej Petry na świat.

W głowie jeszcze wiele wspomnień, 

mnóstwo zdjęć  na karcie.

Mam nadzieję, że to szybko ogarnę

i powstanie jeszcze podsumowanie 

cudnej Jordanii i multikulturowego Izraela.

Chętni?

Zarywać noce ? 

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach

Dorota