Ognisko domowe

Witam gorąco.

Za nami 1 listopada.

Święto, które co roku uzmysławia mi jak czas szybko leci 

i jak nie warto go rozmieniać na drobne.

Jak ważna jest rodzina, wspólny czas 

i troska.

Jak dopada mnie chandra to pakuję się i jadę do ... mamy.

A tam prawdziwa sielanka :-)

Jest czas na rosół, który 4 godziny stoi na kuchni, wspólną herbatę,

rozmowę, chwilę wytchnienia.

Centrum życia jest  oczywiście kuchnia.

A w niej niezastąpiony piec.

Stoję przy nim i się grzeje non stop

W relacjach ludzkich jest jak z piecem :-) 

Trzeba non stop dokładać, pilnować :-)

zbyt często o tym zapominamy a potem bywa za późno.

Taki piec był u mojej babci a teraz 

gdy mama wyprowadziła się z miasta nie było opcji

by kuchnia była bez niego.

I dalej na płycie robimy chipsy z ziemniaków

 i placki z ciasta pierogowego.

Jak dobrze ze pewne rzeczy się nie zmieniają.

Cały dom mama urządziła sama, po swojemu.

Widać jej rękę w każdym szczególe.

Z przyjemnością tam przyjeżdżam jak do krainy z dzieciństwa.

I mimo że nigdy tam nie mieszkałam 

to czuję się tam jak w domu.

To ludzie tworzą atmosferę miejsca i warto o tym pamiętać.

Bo gdy ich zabraknie pozostanie tylko pustka

Dzisiaj tylko kilka kadrów

właściwie detali, które tworzą to przytulne wnętrze.

To dom gdzie jest miejsce na wspólny czas :-)

Macie miejsca gdzie uciekacie gdy świat jest przeciwko Wam?

Gdy nic się nie udaje i potrzebujecie naładować baterie?

Gdzie zawsze czeka dobre serce, pomocna dłoń 

i osoba gotowa Was wysłuchać.

Ja to szczęście mam

i dziękuję Ci Mamo :-)

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach
Dorota