Siła głowy wbrew ciału

 

Na wstępie powiem truizm – regeneracja jest niezwykle ważna. Staram się o to dbać. Rozciąganie, rolowanie, masaż, kąpiele solne i nieoceniony sen mam właściwie wpisane  w plan treningowy. I mimo, że tego pilnuję nie zawsze wszystko idzie dobrze. I organizm może wcisnąć pauzę. I tak też było na Półmaratonie Olszak.

 

Ale od początku. Cały tydzień przed startem był niezwykle intensywny. Cały tydzień urlopu po przebiegniętym Rzeźniczku to intensywny czas biegania i jeżdżenia rowerem po górach. Niby urlop a wpadło po prawie 80km biegu i 120 roweru. Gdy w niedzielę ruszyłyśmy o świcie do Poznania samopoczucie i humory były bardzo dobre. I tu pierwsza niespodzianka, dojeżdżamy pod adres biura zawodów a tam pusto, cisza, nikt nic nie wie. Kilku równie zdziwionych biegaczy i tyle. Sprawdzam na Facebooku, w regulaminie no i jesteśmy tam gdzie powinniśmy. Na szczęście odnalazłam telefon do organizatora i okazało się, że miejsce zmieniono i gdzieś w spamie mam podobno e-maila. Dobrze, że byłyśmy wcześniej i zdążyłyśmy przejechać do nowej lokalizacji. A tam już pakiet w garści, uśmiechy, rozgrzewka i fotki. 

Niespokojnie spoglądałam w niebo bo słońce się rozkręcało, temperatura rosła a start się zbliżał. Czułam się jednak dobrze i cieszyłam się, że bieg odbywa się w okolicach stawu Olszak , w dużej mierze w zacienionym obszarze.
1,2,3 START – ruszyliśmy. Ja dosyć mocno, mimo że teren trailowy, pagórkowaty. 1 km lecę, 2 km czuję że trochę za mocno, ale jest bardzo wąsko, sznurek biegaczy przede mną i za mną, nie ma jak przepuścić trzeba biec. Po chwili wybiegliśmy na szerszą ścieżkę całą w słońcu i… ciemno przed oczami, gęsia skórka na całym ciele.  Zwolniłam, przeszłam do marszu, stanęłam. Kolejne osoby mnie mijają, wołam do koleżanki „ja chyba nie ukończę, schodzę…” I myśl – ja to na prawdę powiedziałam? Przecież to 11 półmaraton z mojego wyzwania. Jestem gdzieś w połowie pierwszej 7km pętli. Bez sensu się cofać, dystans taki sam. Terenu ani żadnych skrótów nie znam. Popijam wodę i kilka łyków żela. Ale właściwie nie chce mi się pić tylko cała jestem mega rozgrzana. Uspokajam oddech i mysi. Kalkuluję. Dobra przechodzę do marszu, truchtu. Decyduję że postaram się ukończyć pierwszą pętlę i zdecyduję. Krok za krokiem, siłą woli a nie nóg, pilnując aby nie stanąć bo już nie ruszę docieram do końca pierwszej pętli gdzie jest punkt odżywczy. Staję, jem arbuza, wylewam na siebie kilka kubków wody. Powoli wracam do siebie. Pojawia się myśl – to jeszcze tylko dwie pętle. Druga myśl – kalendarz pełen startów w wyzwaniu #21x21w2021. Gdzie ja znajdę i wcisnę kolejny. To bezsensu. I szybka decyzja – ukończę nawet gdybym miała iść. Potraktujmy to jako trening mentalny.

I tak też robię. Biegnę powoli równym krokiem, unikam słońca, szukam cienia na skrajach ścieżek, cały czas popijam. Po drodze mijam Gosię, która trochę zdziwiona, że nie zeszłam. Wiem, że kilku biegaczy jest za mną co widzę na mijankach. Docieram na koniec drugiej pętli, znowu arbuz, picie i oblewanie się wodą. Jestem mokrusieńka ale znajduję zapas sił na trzecią pętlę.  Bo to już tylko 7km. I tak ostatni raz pokonują leśne ścieżki, zakręty, podbiegi i podejścia. Nawet nie patrzę na zegarek ani na tempo. Powoli dociera do mnie, że meta jest w zasięgu. Że będzie jedenasty medal. Za każdym zakrętem wypatruję podbiegu do mety. Mijam kilku maszerujących biegaczy. Jeszcze chwila, już momencik. I jest META.

 Chwilę czekam na Gosię, która też dobiega do mety. Trwa dekoracja zwycięzców. Uśmiech, radość, refleksja.

Co poszło nie tak? Z pewnością było za dużo mocnego biegania po górach przed startem. Zabrakło regeneracji i odpowiedniej ilości snu. Nawodniona byłam ale mając świadomość temperatury trzeba było się oblać wodą na już starcie. Zawsze źle znoszę bieganie w upale a pierwszy start w takich temperaturach w sezonie to zawsze walka. Organizm musi się jednak przyzwyczaić. Tegoroczna wiosna była chłodna, treningi o świcie gdy jest rześko. No nie było czasu adaptacji do temperatur.
No i był to 6 start w półmaratonie w siedem tygodni.

Co zadziałało? Mocna głowa, chłodna kalkulacja, rozłożenie biegu na etapy. Nie bez znaczenia była silna motywacja wewnętrzna aby ukończyć jedenasty półmaraton. Być może gdyby to nie był start w wyzwaniu to zeszłabym z trasy. To niesamowite ze człowiek sam sobie takie rzeczy wymyśla a potem jeszcze stara się to zrealizować.  Teraz chwila odpoczynku, takiego prawdziwego, obiecuję z ręką na sercu.