Maraton Kraków po raz drugi :-)

Tak zrobiłam to :-)

Drugi raz zmierzyłam się z królewskim dystansem w królewskim Krakowie.

Było gorąco!!

Relacja z mojego pierwszego maratonu w Krakowie tutaj

Każdy maraton jest inny.

To był mój siódmy start na tym dystansie 

i wcale nie czułam się pewniej.

Po przygodach ze zdrowiem podczas ostatniego startu w H2O półmaratonie

miałam lęki i obawy.

Do końca nie wiedziałam czy wystartuje ale wiedziałam że jadę.

Pakiet odebrałam i poczułam atmosferę :-)

To podniecenie i ekscytację.

Obowiązkowy spacer na start/metę 

i ciągle rozważanie - biec - nie biec :-)

Pogoda zapowiadała się dla mnie fatalnie.

Nie lubię biec w upale 

a jeszcze bez treningów w tych temperaturach 

mój organizm bardzo zwalnia.

W Krakowie zapowiadali 25 stopni. 

Maraton w Krakowie zrobiłam rok temu 

i nie musiałam biec pod kątem Korony Maratonów Polskich.

Ale z drugiej strony miałam to wpisane w kalendarz :-)

więc...

decyzja zapadła.

 Biegnę!

Na spokojnie, bez spinki i walki o wynik

A bardziej testowo dla organizmu, 

kontuzjowanej wciąż nogi i towarzysko.

Tak więc stawiliśmy się na linii startu w niedzielny poranek.

Ostatnie chwile w cieniu :-)

Uzbrojone w białe czapki i zapas energii ogłosiłyśmy gotowość!

Ruszyłam zgodnie z założeniami tempem 5:50

To daje szanse na wynik w okolicach 4h 10 min.

Ale to tempo trzeba utrzymać :-)

Początkowo szło dobrze.

Tempo utrzymałam do 12 kilometra bez specjalnego wysiłku.

Humor dopisywał.

Cały czas byłam mocno skoncentrowana i wsłuchana w organizm.

Po 15 km czułam napięcie w kontuzjowanej nodze.

Wiedziałam co się święci.

Idzie skurcz.

Uzupełniałam żelami co tam mogłam i regularnie się nawadniałam.

Zrozumiałam, ze nie ma szans utrzymania tempa.

Szczególnie, że temperatura rosła i zaczynałam czuć skutki tego.

Wykonałam prace w głowie i przypomniałam sobie po co to biegnę.

Przecież nie dla wyniku.

Dla radości ( o ile można o tym mówić przy dystansie maratońskim).

Najtrudniejszy był odcinek na Nową Hutę.

Biegnąc np 23 kilometr w drugą stronę był 36 kilometr.

Och jak ja chciałam mieć już tą pętlę za sobą.

Zaczęły się kłopoty z woda na punktach żywieniowych.

Musiałam stawać i szukać wody.

Nie było już motywacji aby cisnąć.

Jedynie aby dobiec i kontrolować stan nogi.

Tradycyjnie na 40 km nienawidziłam biegać 

i biłam się z sobą myślami -  po co mi to???????????

Potem zobaczyłam Wawel i smoka. Wiedziałam że już blisko:-)

Ostatni wiraż i prosta na metę. 

Przyspieszyłam żeby mieć to za sobą :-)

I jest w końcu meta!!!!!!

Czas ani najlepszy ani najgorszy w moim życiu:-)

Skurcz złapał mnie właściwie na samej mecie 

i dopiero po rozciągnięciu nogi doczłapałam do wolontariuszy z medalami :-)

Radość, że to już koniec :-)

Szczęście, że bez przygód dotarłam do mety!

Satysfakcja że odważyłam się biec .

W tym roku zaplanowałam jeszcze 2 starty - Maraton Wrocław i Maraton Warszawa.

Warszawę pobiegnę bo to ostatni do korony. Nawet jakbym miała przejsć ten dystans :-)

Wrocław - nie jestem pewna na 100%. 

W upale ten bieg nie ma dla mnie sensu 3 tygodnie przed Warszawą.

Ale może będzie padać?

Teraz chwila resetu i przygotowania pod jesienne starty.

Więcej treningów w cieple i słońcu - bo przecież upał nie może być wymówką.

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach
Dorota