Czwarty w tym sezonie

Maraton Poznań!

Mój czwarty bieg na królewskim dystansie w tym sezonie.
Lubię starty wyjazdowe bo jest jak chłonąć atmosferę:-0
Do Poznania ruszyłam w sobotę
aby spokojnie odebrać pakiet:-)

Przygotować strój startowy.

Z serii jak nie będzie wyniku to będzie lans :-)))

Po raz pierwszy biegłam w koszulce biegu.

Bo dobrej jakości, trafiłam z rozmiarem 

no i w ulubionym kolorze :-)

Wieczorem jeszcze małe zwiedzanie miasta i obowiązkowy posiłek

I nastał dzień zero.

Pogoda zapowiadała się dobrze.

W miarę ciepło, zachmurzenie pełne,  no ideał.

Z dobrymi humorami i zapasem czasowym udałyśmy się na linię startu.

Porządnie zrobiłyśmy rozgrzewkę ,

pozbyłyśmy się bluz, kurtek i polarów.

I rozpoczęłyśmy odliczanie. 

Odliczanie trwało dłuuuuuuuugo.

Policja nie odebrała technicznie trasy 

i start ruszył 50 min później.

Uwierzcie mi , że to masakra jest.

Pierwszy raz coś takiego przeżyłam.

Całe przygotowanie, rozgrzewkę , nawodnienie 

trafił sz....

Zmarzłam, zastygłam ba nawet zgłodniałam.

Bo przecież powinnam już być po 2 punktach karmienia i nawadniania:-) 

Organizatorzy robili co mogli. 

Były 3 wspólne rozgrzewki

a nawet Mezo zaśpiewał piosenkę:-)

Wyciągnęli chłopaka ze startu bo też biegł :-)

Jednak szacun dla organizatorów, że komunikacja nie zawiodła

i cały czas wiedzieliśmy co się dzieje. 

W końcu ruszyliśmy.

Ja twardo w strefie na 4:00 (czyli tempo na 4 godziny )

z założeniem, że może zaatakuję życiówkę na 4:15 

Atmosfera super, kibice dopisali -)

Na 10 km czas zgodny z założeniami

Dalej twardo za pacemakerem na 4:00 

Na 18 kilometrze lekki kryzys ale cisnęłam tempo.

 Chciałam sprawdzić jak długo utrzymam taki bieg.

W momencie kryzysu wśród kibiców pokazała się Lidka i przebiegła ze mną kawałek.

Bardzo to pomogło.

Dzięki kochana!

Nie zapominałam o nawodnieniu i jedzeniu.

Połówkę zrobiłam w dobrym tempie 

w okolicach życiówki.

Wiedziałam, że jest dobrze.

Drugie spowolnienie dopadło mnie na 26 kilometrze. 

Czułam, że zwalniam i wiedziałam, 

że pierwsze 21 km w mocnym dla mnie tempie może się mścić.

Ale cóż było robić:-)

Krok za krokiem dalej.

Potem minęli mnie pacemakerzy na 4:15.

Wiedziałam, że to już jest nie do zdobycia.

Spoglądałam na zegarek analizując średnie tempo.

Wciąż była szansa pobić wynik z Krakowa.

Czekałam już tylko na ulice Grunwaldzką.

Wiedziałam ze będzie długa, 

że jest podbieg 

ale na końcu jest meta:-)

 Uwierzcie mi Poznań to górzyste miasto :-)
Szczególni na ostatnich kilometrach!
Wszyscy biegną to samo
wiec zacisnęłam zęby i dalej.

Na ostatnich kilometrach włączyłam turbo

i przyspieszyłam.

Nogi same niosły.

 Wiedziałam, że jestem blisko dobrego dla mnie wyniku.

W głowie też cały czas wracały słowa Michała

pacemakera na 4:30 że jak mnie dogoni to mi.....

I w końcu jest zakręt, 

skręciłam do mety na terenie Targów Poznańskich:-)

Widzę metę!!!
Już tak niedaleko.
Radocha ogromna,
złapana w obiektywie :-)

I ostatni krok 

meta przekroczona!!!! 

Potem już tylko medale, chwała i fotoreporterzy :-)))))))))))))))))))))))))))))

Jest czwarty medal do Korony Maratonów Polskich!!!

Jeszcze tylko Warszawa za rok!

Z radością zjadłam czekoladową mufinkę a nie banana :-)

Odnalazłam znajomych.

Prysznic i do domu.

Z uwagi na opóźnienie startu do domu dotarłam wykończona i po 19.00

ale szczęśliwa!

To mój kolejny bieg w Poznaniu i zawsze  jest super organizacja,

brak ścisku, wszystkiego starcza. 

Wolontariusze uśmiechnięci, pomocni.

Dużo kibiców bardzo pozytywnie zakręconych.

Serdecznie polecam

i pewno jeszcze tu wrócę:-)

W przyszłym roku zaplanowane 2 starty maratońskie.

Kraków i Warszawa.

Trzymajcie kciuki i do zobaczenia na trasie!

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach
Dorota

P.S. zdjęcia fotomaraton,pl,  Głos Wielkopolski, Maratończyk.pl i Daniel Musiał Foto Amatore, gazeta.pl