Idzie Mikołaj... święty

Od dzieciństwa uwielbiam ten czas oczekiwania.

Raz w życiu przeszukałam pół mieszkania znalazłam

prezent wcześniej i to były najgorsze święta.

Od tamtej pory nawet jak wiedziałam gdzie

mama schowała prezent dla mnie to nie zaglądałam.



Oczekiwanie na wigilię zawsze miało w sobie magię.

Ta cała krzątanina, przygotowania, pierwsza gwiazdka...

Od razu się to czuje.

 Ze św. Mikołajem nie zawsze tak było.

Trochę w dzieciństwie miałam namieszane.

Raz to św. Mikołaj, w szkole mikołajki broń Boże ze świętym.

Po drodze jeszcze jakiś Gwiazdor, Dziadek Mróz i cała masa innych odmian.

Jednak u nas w domu to zawsze był święty Mikołaj.

I nie w wersji z reklamy coca-coli ale w wersji biskupa z laską.



Moje dzieciaki od małego wiedziały co i jak

 i czekały na świętego Mikołaja.

Dodatkowo wprowadziłam nową tradycję czyli pieczenie ciastek dla Niego.

Bo przecież zmęczony, bo biega od dziecka do dziecka

i czasem chce przysiąść i coś schrupać i popić.

Znane za oceanem ale czemu nie czerpać wzorców?

 Zwyczaj ten przyjął się u nas.

Dzięki temu mamy też czas przygotowań na przyjście świętego Mikołaja.

Jest czas oczekiwania i radości.

Zatem pieczemy ciasteczka, zostawiamy wieczorkiem 5 grudnia

a 6 rano pędzimy zobaczyć czy był.

Zawsze ważne jest nie tylko czy zostawił prezent

ale czy spróbował ciastek, czy wypił mleko, no i czy smakowało?

Oczywiście marchewka dla renifera też musi być.

 Jako mama zawsze pamiętałam aby ciasteczka schrupać,

mleko wypić. Tylko ta marchewka z mlekiem na noc nie do końca mi pasuje :-)

 I mimo, że dzieciaki większe to i tak ciastka pieczemy.

Niech dzieje się magia.

 W tym roku piekliśmy ciasteczka miodowe z przyprawą do piernika.

Już pachnie świętami - link.

Pobawiliśmy się stempelkiem.

Dodatkowo dla każdego upiekliśmy ciastko imienne.

Jutro zjeżdżają goście z małą Tośką.

Magii będzie więcej :-)

Miłego weekendu wszystkim życzę.

I oby skarpety, buty czy co tam tradycyjnie jest były pełne :-)

P.S. zdjęcia takie sobie ale ludzie ciemno i ciemno i nic się nie da zrobić :-)

Dziękuję że zatrzymaliście się na chwilę na przedmieściach
Dorota